Klip en klaar

Voor mij is het duidelijk, ik ben vrouw, voel me vrouw en zo ga ik ook leven, niemand stopt me hier nog in !

Ondanks dat ik nog met veel vragen naar de toekomst toe zit, ligt er nu toch al enorm veel meer gewicht in mijn vrouwelijke kant van de weegschaal, ik functioneer gewoon veel beter. Sedert medio Augustus 2007 leef ik nu fultime als vrouw, ja ik schrijf het hier duidelijk : als vrouw en niet enfemme zoals de term word gebruikt in travestie-middens en laat ik het hier ook al duidelijk zeggen : ik kijk absoluut niet neer op welke vorm van travestie of transgender en trans sexualiteit. Wie of wat je ook bent en hoe je jezelf ook voelt, mijn respect heeft iedere persoon !

Lichaamelijk kan ik er zeer goed door als vrouw en mijn aangezicht heeft buiten een goede found de teint weinig make up van doen, ik draag zelfs geen ‘nep borsten’, ben best tevreden met wat ik nu heb (een A ‘tje) en wat er later bij komt is mee genomen, buiten een buikje heb ik een ‘doorsnee’ slank figuur en ben met mijn 1m70 eerder aan de kleine kant. Het enige ‘valse’ aan me is mijn pruik, me eigen hoofdhaar zou het plaatje van doorsnee vrouw gewoon helemaal teniet doen.
Natuurlijk ben ik nu lichamelijk, biologisch nog man, maar mijn denken en doen voel ik zelf heel vrouwelijk aan waardoor ik het naar mijn gevoel ook zeer zelfverzekerd uitstraal. Ik heb er anders geen verklaring voor dat ik in negen van de tien kaar word aangesproken als mevrouw, de tiende keer spreekt men me zonder meer aan, het klinkt absurd maar stel ik mezelf soms de vraag waarom ik zelden of nooit « aangegaapt » wordt, waarom ik geen negatieve reactie’s krijg te horen, ben ik echt zo ‘pasabel’ ?

Mijn familie en de meeste vrienden zijn op de hoogte ( dit kan ook niet anders gezien mijn fultime vrouw zijn ) en aanvaarden, steunen me in mijn beslissing. Ze zien ook wel dat ik er een heel pak rustiger, blijër, gelukkiger op ben geworden, iemand in mijn kennissenkring zei zelfs « de glans in je ogen is terug … »

Ik sta nog maar aan het begin van de lange ‘transitie-weg’, heb tot nu enkel een eerste verkennend intake gesprek achter de rug, dus alle psycho en medische gesprekken/tests moeten nog komen, ben nog zeker het eerste halfjaar niet aan de hormonen. Of ik sowieso voor SRS zal gaan weet ik nu nog niet definitief, dat hangt ondermeer van de medische tests af. Ook mijn leeftijd speelt hier een rol.

Natuurlijk heb ik niks liever dan dat de aangeboren misvorming aan mijn lichaam word verwijderd en vervangen door wat elke vrouw op die plaats heeft, het ‘ding’ dat er nu hangt is enkel nog functioneel om als plasser te dienen.
Tot nu toe ben ik altijd straight hetero geweest, ik heb geen enkele ervaring met mannen, voel me er niet toe aangetrokken, ze prikkelen me niet. Of het in de toekomst anders zal zijn ? ik weet het niet, soms hoor ik wel eens dt meiden die aan de hormonen zijn anders gaan staan in hun sexuele gevoelens en verlangen, wie weet ? Homo’s, lesbiennes en bi’s, ik heb er geen problemen mee, het zijn personen zoals ik, jij die dit hier leest, gewoon mensen zoals alleman, meestal zelfs heel zachtaardige sterke persoonlijkheden, zal ik hetero blijven en enkel op mannen vallen of lesbisch en voor vrouwen blijven ? het beste van beide nemen als bi ? Ik laat het op me af komen, hier ben ik nog niet uit.

De sociale en economische aspecten van mijn beslissing, daar heb ik zelf een grote impact op, mentaal voel ik me heel sterk.
Ik leef nu ongeveer een jaar alleen, zit midden in een echtscheiding na net geen 25 jaar gehuwd te zijn geweest. Mijn (bijna) ex heeft altijd geweten van mijn T zijn, ze is er echter nooit mee geconfronteerd geworden. Ik heb indertijd beslist om mijn ‘travestie zijn’ op zij te zetten voor mijn relatie. Het aantal keren dat ik vrouwenkleren heb gekocht in het geheim om er enkel keren van te genieten en ze dan weer weg te gooien is niet te tellen op de vingers van twee handen. Hoe ik het ook keerde of draaide, de drang kwam steeds terug en als ik er niet af en toe aan toe gaf maakte het me een chachrein van een man die ongewild iedereen om zijn naaste omgeving liet meedelen in de meestal verbale klappen. Waarom ik nooit mijn partner heb verteld van mijn anders zijn heeft te maken met dingen die zij in haar jeugd heeft mee gemaakt, het klinkt nu dom als ik zeg dat ik haar wou sparen, haar niet mee betrekken in mijn probleem. Het is ook maar het laatste jaar dat ik echt ben gaan na denken over mijn leven, mijn toekomst, mijn lichaam en mijn beslissing.


Eleen