To stop or not to stop, that's the question.

Ok, voor veel travestieten moet dit een bekend thema zijn: het stoppen, of het niet stoppen, dat is de vraag. Ik heb zelf verschillende keren al mijn damesspullen bij het huisvuil gezet.
Telkens met de gedachte van "dit kan ik de baas, hier kom ik over heen. Het moet nu maar eens gedaan zijn met deze onhandige hobby"
Ik heb travestie wel eens vergeleken met wat een weerwolf meemaakt: om met Sting te spreken ..."I must destroy what I love and I love what I destroy". Ach, het zijn maar beelden, vergelijkingen om het voor mezelf een beetje begrijpelijk te maken. Ik heb in de loop der tijd geleerd er niet te lang over te piekeren, niet te willen snappen waarom ik met deze neiging behebt ben, want daar kwam ik nooit goed uit. Wat ik wel vrij snel doorhad was dat de periodes nadat ik al mijn damesspullen maar weer eens had weg gedaan steevast een tijd inluide dat ik na verloop van tijd sacherijniger, ongenietbaarder werd voor mijn omgeving. De mensen die ik lief had en heb, de vrienden, de kennissen, mijn werkkring, ze deelden op den duur allemaal in de brokken, en dat werd er alleen maar terug beter op als ik weer toe gaf aan de dwingende drang van mijn alter ego. En dus begon het weer met af en toe in het geniep een rokje van mijn partner aan te trekken en weer stilaan wat damesspulletjes aanschaffen, die weer opnieuw verborgen werden op plekken waar ik alleen maar kwam in huis….
Werd ik dan terug genietbaarder, rustiger omdat mijn alter ego terug adem kreeg, dan was er weer het spookbeeld van betrapt te worden, echt een vicieuze cirkel waar ik als travestiet niet uit kwam, zolang alles in het geheim moest gebeuren… Soms veroorloofde ik me de gedachte "deze keer sla ik even over", maar ik wist een minuut later dat dat onzin was. Als ik niet af en toe Eleen van me bezit liet nemen, werd ik terug sacherijnig, niet voor anderen herkenbaar, maar voor mij van binnen wel.
Het gevoel van de betovering door het vrouwelijke gaat ver terug, terug naar de tijd dat ik een jongetje was, van ongeveer twaalf jaar, en in de straat waar ik woonde steeds werd aangetrokken door een prachtige buurvrouw, met lang zwart haar, op hoge hakken, een prachtig figuur, lange nagels, en toen ik een paar jaar later wist dat het woord travestie bestond, begreep ik mijn verwondering wat beter: ik voelde me niet alleen tot haar aangetrokken, ik wilde haar ook zijn.

Eleen

De geboorte van Eleen deel 1

Waar het allemaal begonnen is, zo lang geleden al en toch, het is me altijd ergens bij gebleven. Ik moet zeven of acht jaar zijn dan als ik me bewust word dat ik op een andere manier naar meisjes en vrouwen keek en de drang voelde om er later ook zo uit te zien. Mijn eerste verkleden moet rond mijn twaalfde jaar zijn, ik ben dan groot genoeg om niet te verdrinken in de kleren die ik stiekem uit de kleerkast van me moeder haal om aan te trekken. Wat travestie wil zeggen ? Tja, nu weet ik het wel maar toen kende ik het woord nog niet eens, wat er door me ging als ik me verklede terwijl ik alleen thuis was? Verwarring alom hoor, ik kon het niet plaatsen, stond er toen ook nog niet bij stil en er over praten toen, tja met wie ? Mijn broer ?, mijn vader ? mijn moeder ? Schaamte na mijn verkleden en vooral zorgen dat alles terug mooi op de zelfde plek hing in de kast, ze mochten het niet te weten komen hoor, ik was echt beducht voor hun reactie want dit wist ik zeker : ze zouden zeker niet aanvaarden dat ik anders was dan andere jongens.Op een late avond ergens in 1970 gebeurde waar ik altijd voor bevreesd was : iemand schud me wakker terwijl ik op mijn ouders hun bed lig, in slaap gevallen en gekleed in een rok van mijn moeder, ik voel de hand van mijn vader op me schouder en hoor moeder staan roepen en tieren ‘wat is dat hier , wat gaan de geburen en de familie zeggen als dit uit komt… maken dat die kleren uit zijn…’. Ik werd naar mijn kamer gestuurd en toen ik ‘s anderendaags schuchter probeerde om er over te praten, probeerde om begrip te krijgen, zo verlangend naar aanvaarden van wat ik was, wie ik was… het heeft niet mogen zijn, Ik mocht ‘het’ niet meer doen en moest maar man zijn ! Vanaf dan werd de kleerkast mooi op slot gedaan en de sleutel er af als mijn ouders weg gingen en ik alleen thuis bleef. Er over spreken thuis ? Het is er nooit meer van gekomen. Ik wist van dan af dat ik er alleen voor stond met mijn gevoelens, mijn angst, mijn schaamte, mijn anders zijn, mijn vragen en het vinden van de antwoorden. Dit onderwerp was taboe thuis, evenals praten over sex… maar dat is een ander verhaal.

Het heeft een tijdje geduurd, maar wat ik ook probeerde of deed om het te onderdrukken, te bestrijden, gevoelens die je hebt vanuit je diepste binnenste zijn sterk hoor ! Elke gelegenheid die ik kreeg om even toe te kunnen geven aan mijn gevoelens benutte ik om me te verkleden, Toen het thuis niet meer lukte deed ik het ergens anders. Ik begon zelf rokjes en kleedjes te kopen voor me, die ik verstopte in de kelder.

Mijn legerdienst (ja, in die tijd bestond dat nog) hield ik na twee maanden voor bekeken, nadat ik een blindedarmontsteking had gesimuleerd werd ik voor onderzoek opgenomen in het militair ziekenhuis in Soest(D) en van daar naar Antwerpen. Daar heb ik een dokter mijn ‘probleem’ uitgelegd en die heeft er dan het nodige voor gedaan, zodat ik vervroegd ontslagen werd uit mijn dienstplicht.Thuis was het hek helemaal van de dam toen ik plots onaangekondigt thuis kwam …