Friends are like stars
You can't always see them,
But you know
That they're there
Vrienden zijn als sterren
Je kan ze niet altijd zien,
Maar je weet het
Dat ze er altijd zijn
Liefste G,
Lieve Galilahi lootah amiwaya
Reeds snel nadat ik dat pageke van me had gemaakt op NL kwam je me met je bezoekjes aan me pageke vereren, waarbij je telkens iets moois, iets heel teder, iets heel wijs in me gastenboekje neer schreef…
Het laat me niet los, de vraag waarom je net mij telkens weer verwent met zo’n mooie dingen die altijd weer, me van binnen warm maken. Een ding weet ik wel heel zeker: je wardeert me zoals ik ben en daar ben ik je heel dankbaar om. Voor mij ben jij zo een ster, een die er altijd is, ondanks dat we mekaar nooit hebben ontmoet. Bedankt G.
Beste M,
Allebei je namen beginnen met de zelfde letter…
Het lot van het leven maakte ons tot wat we zijn, en waar onze samenleving het nog behoorlijk moeilijk mee heeft, gewoon omdat onbekend onbegrepen maakt in onze maatschappij… Net wat ons anders maakt deed onze paden kruisen en tot een vriendschap versmelten en wat voor mij (en jou) een onvervulde droom was hebben jij en ik vandaag laten uit komen. De fotoshoot in het park was een enorm gezellige bedoening waar ik (en jij ook) erg van hebben genoten, die massa foto’s zijn een waardevol aandenken aan deze namiddag vol gewone eenvoudige fun van poseren en fotograferen. Bedankt M.
Vrienden zijn als sterren
Ik kan ze niet altijd zien,
Maar ik weet zeker
Dat ze er altijd zijn
Eleen
vrijdag 25 april 2008
donderdag 21 februari 2008
Klip en klaar
Voor mij is het duidelijk, ik ben vrouw, voel me vrouw en zo ga ik ook leven, niemand stopt me hier nog in !
Ondanks dat ik nog met veel vragen naar de toekomst toe zit, ligt er nu toch al enorm veel meer gewicht in mijn vrouwelijke kant van de weegschaal, ik functioneer gewoon veel beter. Sedert medio Augustus 2007 leef ik nu fultime als vrouw, ja ik schrijf het hier duidelijk : als vrouw en niet enfemme zoals de term word gebruikt in travestie-middens en laat ik het hier ook al duidelijk zeggen : ik kijk absoluut niet neer op welke vorm van travestie of transgender en trans sexualiteit. Wie of wat je ook bent en hoe je jezelf ook voelt, mijn respect heeft iedere persoon !
Lichaamelijk kan ik er zeer goed door als vrouw en mijn aangezicht heeft buiten een goede found de teint weinig make up van doen, ik draag zelfs geen ‘nep borsten’, ben best tevreden met wat ik nu heb (een A ‘tje) en wat er later bij komt is mee genomen, buiten een buikje heb ik een ‘doorsnee’ slank figuur en ben met mijn 1m70 eerder aan de kleine kant. Het enige ‘valse’ aan me is mijn pruik, me eigen hoofdhaar zou het plaatje van doorsnee vrouw gewoon helemaal teniet doen.
Natuurlijk ben ik nu lichamelijk, biologisch nog man, maar mijn denken en doen voel ik zelf heel vrouwelijk aan waardoor ik het naar mijn gevoel ook zeer zelfverzekerd uitstraal. Ik heb er anders geen verklaring voor dat ik in negen van de tien kaar word aangesproken als mevrouw, de tiende keer spreekt men me zonder meer aan, het klinkt absurd maar stel ik mezelf soms de vraag waarom ik zelden of nooit « aangegaapt » wordt, waarom ik geen negatieve reactie’s krijg te horen, ben ik echt zo ‘pasabel’ ?
Mijn familie en de meeste vrienden zijn op de hoogte ( dit kan ook niet anders gezien mijn fultime vrouw zijn ) en aanvaarden, steunen me in mijn beslissing. Ze zien ook wel dat ik er een heel pak rustiger, blijër, gelukkiger op ben geworden, iemand in mijn kennissenkring zei zelfs « de glans in je ogen is terug … »
Ik sta nog maar aan het begin van de lange ‘transitie-weg’, heb tot nu enkel een eerste verkennend intake gesprek achter de rug, dus alle psycho en medische gesprekken/tests moeten nog komen, ben nog zeker het eerste halfjaar niet aan de hormonen. Of ik sowieso voor SRS zal gaan weet ik nu nog niet definitief, dat hangt ondermeer van de medische tests af. Ook mijn leeftijd speelt hier een rol.
Natuurlijk heb ik niks liever dan dat de aangeboren misvorming aan mijn lichaam word verwijderd en vervangen door wat elke vrouw op die plaats heeft, het ‘ding’ dat er nu hangt is enkel nog functioneel om als plasser te dienen.
Tot nu toe ben ik altijd straight hetero geweest, ik heb geen enkele ervaring met mannen, voel me er niet toe aangetrokken, ze prikkelen me niet. Of het in de toekomst anders zal zijn ? ik weet het niet, soms hoor ik wel eens dt meiden die aan de hormonen zijn anders gaan staan in hun sexuele gevoelens en verlangen, wie weet ? Homo’s, lesbiennes en bi’s, ik heb er geen problemen mee, het zijn personen zoals ik, jij die dit hier leest, gewoon mensen zoals alleman, meestal zelfs heel zachtaardige sterke persoonlijkheden, zal ik hetero blijven en enkel op mannen vallen of lesbisch en voor vrouwen blijven ? het beste van beide nemen als bi ? Ik laat het op me af komen, hier ben ik nog niet uit.
De sociale en economische aspecten van mijn beslissing, daar heb ik zelf een grote impact op, mentaal voel ik me heel sterk.
Ik leef nu ongeveer een jaar alleen, zit midden in een echtscheiding na net geen 25 jaar gehuwd te zijn geweest. Mijn (bijna) ex heeft altijd geweten van mijn T zijn, ze is er echter nooit mee geconfronteerd geworden. Ik heb indertijd beslist om mijn ‘travestie zijn’ op zij te zetten voor mijn relatie. Het aantal keren dat ik vrouwenkleren heb gekocht in het geheim om er enkel keren van te genieten en ze dan weer weg te gooien is niet te tellen op de vingers van twee handen. Hoe ik het ook keerde of draaide, de drang kwam steeds terug en als ik er niet af en toe aan toe gaf maakte het me een chachrein van een man die ongewild iedereen om zijn naaste omgeving liet meedelen in de meestal verbale klappen. Waarom ik nooit mijn partner heb verteld van mijn anders zijn heeft te maken met dingen die zij in haar jeugd heeft mee gemaakt, het klinkt nu dom als ik zeg dat ik haar wou sparen, haar niet mee betrekken in mijn probleem. Het is ook maar het laatste jaar dat ik echt ben gaan na denken over mijn leven, mijn toekomst, mijn lichaam en mijn beslissing.
Eleen
dinsdag 8 januari 2008
T-girls
Omdat niet iedereen het verschil weet tussen een transseksueel en bijvoorbeeld een travestiet hieronder de beschrijvingen uit de Wikipedia:
Een travestiet is een persoon die zich bij tijd en wijle verkleedt en voordoet als iemand van het andere geslacht. De meeste travestieten voelen zich er in het algemeen goed bij: het is een essentieel onderdeel van hun genderidentiteit.
Een transgenderist is iemand die zich deels man en deels vrouw voelt, wat zich erin uit dat de persoon eigenschappen wenst te bezitten van beide geslachten (bijvoorbeeld zowel borsten als een penis).
Transseksualiteit is in enge zin het proces van een persoon die in een lichamelijke verandering van de ene naar de andere sekse zit. Dit begint met de zogenaamde real life test en eindigt, echter niet in alle gevallen, met de werkelijke operatieve geslachtsverandering.
De reden hiervoor is een vorm van een genderidentiteitsstoornis (genderdysforie), waarbij er bij de persoon in kwestie een verschil bestaat tussen de beleefde seksuele identiteit en de biologische seksuele identiteit.
Transseksualiteit, in de stricte zin van het woord, noemen sommigen het topje van de ijsberg, omdat veel mensen in verschillende gradaties genderdysfoor zijn zonder daarom de hele weg naar het 'andere' geslacht te willen afleggen. Dit kan dan worden gezien als transseksualiteit in ruime zin.
Wegens de verwarring met homo-, hetero- en andere seksualiteiten, spreekt de DSM IV in plaats van transseksualiteit, nu over genderidentiteitsstoornis. Transseksualiteit heeft immers maar zijdelings met seksualiteit, en niets te maken met het geslacht van de mensen tot wie men zich aangetrokken voelt, maar alles met de eigen geslachtsidentiteit.
Vaak wordt de term transseksueel ten onrechte gebruikt voor een persoon die de verandering al in zijn geheel heeft doorlopen en dus al de geslachtsverandering heeft ondergaan. Dit is in feite onjuist, omdat de persoon niet meer in de transgressie (overgang) zit van het ene naar het andere geslacht.
Het woordgebruik om transseksuelen aan te duiden is vaak verwarrend. Zo wordt met 'transseksuele man' soms iemand bedoeld die met XY-chromosomen geboren is maar zich vrouw voelt en daar ook naar leeft, soms echter wordt precies het omgekeerde ermee aangeduid, namelijk iemand die met XX-chromosomen is geboren, maar zich man voelt en daar naar leeft. 'Man' kan dus slaan op de toestand voor danwel de toestand na de omschakeling. Misschien de enige manier om dit soort verwarring te voorkomen is te spreken over XY- en XX-transseksuelen, want wat er ook verandert, de geslachtschromosomen niet.
Verder zijn er nog cross dressers, drag queens, sissy-boys, lady boys en komt travestie, transgenderisme en transseksualiteit voor onder hetero's, homo's en lesbo's. De meest algemene misverstanden betreffende t-girls zijn:
t-girls zijn homo's: het kan maar hoeft niet.
alle t-girls zijn extravagant en seksueel erg actief, kijk maar naar de gay-pride in bijvoorbeeld Amsterdam: dat is het stukje dat veel mensen van t-girls zien en wat gemakkelijk op de netvliezen blijft hangen, maar het grootste deel van de t-girls zijn gewone mensen die vrouw zijn achter de gesloten gordijnen.
Ongeveer 1 op de 12 tot 20 duizend mannen is transseksueel. Dat is heel weinig als je bedenkt dat 1 op de 6 mannen homoseksuele gevoelens heeft.
Ongeveer 1 op de 30 duizend vrouwen is transseksueel. Waarom zoveel minder dan bij de mannelijke transseksuelen? Waarschijnlijk omdat het mannelijke in een vrouw meer maatschappelijk geaccepteerd is (een stoere meid met jeans). Een jongensmeisje roept ook een positiever beeld op dan een meisjesjongen (mietje, sissy-boy).
Een travestiet is een persoon die zich bij tijd en wijle verkleedt en voordoet als iemand van het andere geslacht. De meeste travestieten voelen zich er in het algemeen goed bij: het is een essentieel onderdeel van hun genderidentiteit.
Een transgenderist is iemand die zich deels man en deels vrouw voelt, wat zich erin uit dat de persoon eigenschappen wenst te bezitten van beide geslachten (bijvoorbeeld zowel borsten als een penis).
Transseksualiteit is in enge zin het proces van een persoon die in een lichamelijke verandering van de ene naar de andere sekse zit. Dit begint met de zogenaamde real life test en eindigt, echter niet in alle gevallen, met de werkelijke operatieve geslachtsverandering.
De reden hiervoor is een vorm van een genderidentiteitsstoornis (genderdysforie), waarbij er bij de persoon in kwestie een verschil bestaat tussen de beleefde seksuele identiteit en de biologische seksuele identiteit.
Transseksualiteit, in de stricte zin van het woord, noemen sommigen het topje van de ijsberg, omdat veel mensen in verschillende gradaties genderdysfoor zijn zonder daarom de hele weg naar het 'andere' geslacht te willen afleggen. Dit kan dan worden gezien als transseksualiteit in ruime zin.
Wegens de verwarring met homo-, hetero- en andere seksualiteiten, spreekt de DSM IV in plaats van transseksualiteit, nu over genderidentiteitsstoornis. Transseksualiteit heeft immers maar zijdelings met seksualiteit, en niets te maken met het geslacht van de mensen tot wie men zich aangetrokken voelt, maar alles met de eigen geslachtsidentiteit.
Vaak wordt de term transseksueel ten onrechte gebruikt voor een persoon die de verandering al in zijn geheel heeft doorlopen en dus al de geslachtsverandering heeft ondergaan. Dit is in feite onjuist, omdat de persoon niet meer in de transgressie (overgang) zit van het ene naar het andere geslacht.
Het woordgebruik om transseksuelen aan te duiden is vaak verwarrend. Zo wordt met 'transseksuele man' soms iemand bedoeld die met XY-chromosomen geboren is maar zich vrouw voelt en daar ook naar leeft, soms echter wordt precies het omgekeerde ermee aangeduid, namelijk iemand die met XX-chromosomen is geboren, maar zich man voelt en daar naar leeft. 'Man' kan dus slaan op de toestand voor danwel de toestand na de omschakeling. Misschien de enige manier om dit soort verwarring te voorkomen is te spreken over XY- en XX-transseksuelen, want wat er ook verandert, de geslachtschromosomen niet.
Verder zijn er nog cross dressers, drag queens, sissy-boys, lady boys en komt travestie, transgenderisme en transseksualiteit voor onder hetero's, homo's en lesbo's. De meest algemene misverstanden betreffende t-girls zijn:
t-girls zijn homo's: het kan maar hoeft niet.
alle t-girls zijn extravagant en seksueel erg actief, kijk maar naar de gay-pride in bijvoorbeeld Amsterdam: dat is het stukje dat veel mensen van t-girls zien en wat gemakkelijk op de netvliezen blijft hangen, maar het grootste deel van de t-girls zijn gewone mensen die vrouw zijn achter de gesloten gordijnen.
Ongeveer 1 op de 12 tot 20 duizend mannen is transseksueel. Dat is heel weinig als je bedenkt dat 1 op de 6 mannen homoseksuele gevoelens heeft.
Ongeveer 1 op de 30 duizend vrouwen is transseksueel. Waarom zoveel minder dan bij de mannelijke transseksuelen? Waarschijnlijk omdat het mannelijke in een vrouw meer maatschappelijk geaccepteerd is (een stoere meid met jeans). Een jongensmeisje roept ook een positiever beeld op dan een meisjesjongen (mietje, sissy-boy).
zondag 6 januari 2008
Future and past
Als baby en peuter betekende het maximaal dat je spulletjes allemaal lichtblauw waren. Verder ondervond je bitter weinig, of begreep je alleszins geen verdere verschillen of gevolgen. Maar dat veranderde. De manier waarop je moeder en de rest van je familie en omgeving met je omging was niet echt helemaal in lijn met wat jij eigenlijk wou. Het stoorde niet echt, want als peuter ben je toch constant aan het leren, aan het aanpassen, en je staat dan ook heel open voor invloeden van buitenaf. Een peuter leeft volgens rolmodellen; kijkt af van zijn omgeving en imiteert wat hem of haar aanstaat.
Maar zeer subtiel werd dat imitatiegedrag bijgestuurd. Jij moest maar niet teveel met de poppen gaan spelen, bijvoorbeeld. Hier is een blokkendoos, mijn engeltje.....Kleuter zijn betekent onder andere dat je meer interactie hebt met andere kinderen, je leert samen spelen, je leert je eerste gedragsregels, een tipje van de sluier van de maatschappij wordt opgelicht. Opeens wordt je, subtiel, opgedeeld in twee soorten kindjes. Je hebt meisjes en je hebt jongentjes. Jij hoort bij de jongentjes, schat. Maar ik lijk toch niet erg op die andere kindjes die ook bij de jongentjes horen ? Jaa, ik heb ook wel zo'n plassertje, maar die andere jongentjes zijn zo ruw, zo wild, zo brutaal. Zij willen altijd andere spelletjes spelen dan ik. Ik speel liever met die anderen, hoor, de meisjes. En ik vind hun kleertjes ook mooier, maar als ik dat aan mijn mama zeg, schudt ze alleen haar hoofd, in het beste geval met een meewarige flauwe glimlach, aait me over de bol, en haalt een nieuw broekje uit de kast.
Dan komt de dag dat je naar de grotere school moet. De dingen worden serieus nu, meer leren, minder spelen. En wanneer er gespeeld wordt, is het veelal voetbal of andere ruwe en wilde dingen. Je speelt mee, omdat je vriendjes dat ook doen. Alleen krijg je die indruk dat zij het liever doen dan jij. Dat maakt je soms toch een beetje triest.
Hoe meer je opgroeit, hoe hoger de verwachtingen van je omgeving blijken te worden. En het ergste is, de dingen die jij echt wil, blijken niet te kunnen, men geeft je te kennen dat die niet zo goed, niet zo leuk zijn, of zelfs niet mogen. Soms zie je rare gezichten wanneer je sommige van je gevoelens kenbaar maakt. Je bent niet langer het kindje dat gekoesterd wordt, je wordt geboetseerd in het produkt van de dromen van je ouders. En je vindt dat niet altijd even leuk meer. Maar je past je aan, al voel je dat de aandacht die anderen voor jou hebben lang niet meer zo warm en oprecht is als vroeger. Je speelt wel met je vriendjes, maar je bent niet dezelfde ; je hoort er wel bij, maar zij zijn toch anders. Je observeert veel, je leert uit hun gedragingen, uit hun reacties, uit hun interesses wat er nodig is om aan de verwachtingen te voldoen. Je leven verwordt heel sluipend in één lange test, examen om een goed jongentje te zijn.
En dan is er daar die andere kwestie, waarover je absoluut met niemand durft te praten. Je zou eigenlijk best graag wel eens een meisje willen zijn. Stiekem wil je je best wel eens kleden als een meisje. Stel je voor dat je vriendjes dat zouden te weten komen. Een verschrikkelijke gedachte; je zou al je moeite om erbij te horen in rook zien opgaan. Neen, dit mag niemand ooit weten. Maar je hoopt nog eens die droom te kunnen hebben, waarin je de volgende dag wakker wordt als meisje, en al die dingen kan doen die nu niet kunnen en mogen. Het is nooit uitgesproken, maar je wéét gewoon dat het niet mag.Je geraakt een beetje in jezelf gekeerd, je doet je best op school, je probeert mama's lieveling te blijven.
En dan komt het moment dat je op korte tijd hele grote veranderingen begint door te maken. Puberteit ! Wat een verschrikking. Je krijgt overal haar, je stem slaat om, je weet met je houding geen blijf, je bent niet langer kind, kortom. Je vrienden beginnen nu echt heel raar te doen, het worden buitenaardse wezens voor jou. Je vriendinnetjes durf je nog nauwelijks aan te spreken, en wat erger is, je vriendjes beginnen hen op te eisen. Hun protserige gedrag blijkt zelfs aan te slaan bij de meesten van hen. Je voelt wel dat ze jou nog warme gevoelens toedragen, maar ze mogen het ook niet echt meer tonen, zij ook moeten aan verwachtingen van hun omgeving voldoen, die ongeschreven regels van onze maatschappij, van sociaal gedrag.
En opeens zijn ze daar. Tadaaa....sexuele gevoelens. Hier wordt je controle-centrum omgeschakeld van je hersenen naar je geslachtsdelen, als het ware. Niks aan de hand, al je vriendjes en vriendinnetjes maken iets gelijkaardigs door. Alleen.....Waarom wordt ik zo opgewonden als ik mij inbeeld dat ik een meisje ben, dat ik meisjeskleren draag, of wanneer ik ze stiekem draag ? Indien een "gewone" puber al schuldgevoelens heeft rond zijn prille sexuele gedrag, dan sleep jij een loodzware last mee, een schuldgevoel en een schaamte die stilaan een steeds groter deel van je leven gaat overheersen. Ik ben slecht. Ik ben abnormaal. De anderen zijn beter dan ik, zij doen zulke vieze vreselijke dingen niet, ik kan me niet beheersen, ik ben te zwak, ik ben een viezerik.
De volgende grote horde in je leven is blijkbaar een liefje te hebben. Verwachtingspatroon, weetjewel. Al blijkt dat niet zo makkelijk als je vorige uitdagingen. Wanneer je met de meisjes praat vinden ze je wel leuk als vriend, maar bij de andere jongens gaan ze anders gaan reageren, ze gaan flirten, vrijen. Bij jou blijkt dat niet zo te werken. Jij blijkt niet dezelfde uitwerking te hebben op meisjes. Effe rondkijken, dus, wat doen de anderen ?
Hier leer je dus hoe je een macho kan zijn. Ga wilde, gevaarlijke en vooral domme dingen doen. Maak indruk. Je houding is je leven. Ook al voel je die innerlijke spanning, dat je innerlijke wezen en je uiterlijke houding je uitwringen als een dweil. Okee, je kan nu wel een beetje een meisje versieren, maar maatschappelijk brengt het je wel in problemen : alle andere mensen, buiten je vriendenkring, vinden het niet leuk dat je zo veranderd bent. Waar is die zachte persoon naartoe ? Je stoot hen van je weg, zij bedreigen je imago tenslotte, dat je zo moeizaam hebt opgebouwd.
Uiteindelijk vind je een partner, iemand bij wie je je goedvoelt, al wringt het ergens wel. Je respecteert je partner, je houdt van haar, maar er blijft dat grote geheim, dat stilaan terug aan belang wint in je leven. Je zou haar graag deelgenoot maken van dat geheim, maar je bent zo bang. Bang dat ze je nooit meer zal willen zien. Ze heeft tenslotte ook een verwachtingspatroon, en je hebt geleerd om hieraan steeds te voldoen. Wat jij wil is tenslotte toch steeds pervers, verkeerd, uitgesloten, anders dan de anderen. Ik zal me maar houden aan de verwachtingen van anderen, denk je dan. Het zal vanzelf wel overgaan, denk je dan. Als ik maar genoeg van mijn partner hou, als we een goede sexuele relatie kunnen hebben zal ik al dat gedoe niet meer nodig hebben.
Dan trouw je of ga je samenwonen, en hier wordt de doos van Pandora pas goed opengegooid. Opeens bevind je je in een huis met meer vrouwenspullen dan je ooit bij mekaar zag, en je hebt bij gelegenheid zelfs de privacy om ermee te stoeien. Je laat je soms eens goed gaan, om met evenveel overtuiging op andere momenten het hele gedoe duurzaam af te zweren.
Maar het gaat niet over..... Je hoorde wel eens over mensen die van geslacht veranderen, maar op één of andere manier schrikt die gedachte je toch af. Zo ver hoeft het nou toch ook niet te gaan. Of wel ? Kan je leven zonder sex, zonder vrouw, zonder alles wat je nou net hebt opgebouwd ?
Maar zeer subtiel werd dat imitatiegedrag bijgestuurd. Jij moest maar niet teveel met de poppen gaan spelen, bijvoorbeeld. Hier is een blokkendoos, mijn engeltje.....Kleuter zijn betekent onder andere dat je meer interactie hebt met andere kinderen, je leert samen spelen, je leert je eerste gedragsregels, een tipje van de sluier van de maatschappij wordt opgelicht. Opeens wordt je, subtiel, opgedeeld in twee soorten kindjes. Je hebt meisjes en je hebt jongentjes. Jij hoort bij de jongentjes, schat. Maar ik lijk toch niet erg op die andere kindjes die ook bij de jongentjes horen ? Jaa, ik heb ook wel zo'n plassertje, maar die andere jongentjes zijn zo ruw, zo wild, zo brutaal. Zij willen altijd andere spelletjes spelen dan ik. Ik speel liever met die anderen, hoor, de meisjes. En ik vind hun kleertjes ook mooier, maar als ik dat aan mijn mama zeg, schudt ze alleen haar hoofd, in het beste geval met een meewarige flauwe glimlach, aait me over de bol, en haalt een nieuw broekje uit de kast.
Dan komt de dag dat je naar de grotere school moet. De dingen worden serieus nu, meer leren, minder spelen. En wanneer er gespeeld wordt, is het veelal voetbal of andere ruwe en wilde dingen. Je speelt mee, omdat je vriendjes dat ook doen. Alleen krijg je die indruk dat zij het liever doen dan jij. Dat maakt je soms toch een beetje triest.
Hoe meer je opgroeit, hoe hoger de verwachtingen van je omgeving blijken te worden. En het ergste is, de dingen die jij echt wil, blijken niet te kunnen, men geeft je te kennen dat die niet zo goed, niet zo leuk zijn, of zelfs niet mogen. Soms zie je rare gezichten wanneer je sommige van je gevoelens kenbaar maakt. Je bent niet langer het kindje dat gekoesterd wordt, je wordt geboetseerd in het produkt van de dromen van je ouders. En je vindt dat niet altijd even leuk meer. Maar je past je aan, al voel je dat de aandacht die anderen voor jou hebben lang niet meer zo warm en oprecht is als vroeger. Je speelt wel met je vriendjes, maar je bent niet dezelfde ; je hoort er wel bij, maar zij zijn toch anders. Je observeert veel, je leert uit hun gedragingen, uit hun reacties, uit hun interesses wat er nodig is om aan de verwachtingen te voldoen. Je leven verwordt heel sluipend in één lange test, examen om een goed jongentje te zijn.
En dan is er daar die andere kwestie, waarover je absoluut met niemand durft te praten. Je zou eigenlijk best graag wel eens een meisje willen zijn. Stiekem wil je je best wel eens kleden als een meisje. Stel je voor dat je vriendjes dat zouden te weten komen. Een verschrikkelijke gedachte; je zou al je moeite om erbij te horen in rook zien opgaan. Neen, dit mag niemand ooit weten. Maar je hoopt nog eens die droom te kunnen hebben, waarin je de volgende dag wakker wordt als meisje, en al die dingen kan doen die nu niet kunnen en mogen. Het is nooit uitgesproken, maar je wéét gewoon dat het niet mag.Je geraakt een beetje in jezelf gekeerd, je doet je best op school, je probeert mama's lieveling te blijven.
En dan komt het moment dat je op korte tijd hele grote veranderingen begint door te maken. Puberteit ! Wat een verschrikking. Je krijgt overal haar, je stem slaat om, je weet met je houding geen blijf, je bent niet langer kind, kortom. Je vrienden beginnen nu echt heel raar te doen, het worden buitenaardse wezens voor jou. Je vriendinnetjes durf je nog nauwelijks aan te spreken, en wat erger is, je vriendjes beginnen hen op te eisen. Hun protserige gedrag blijkt zelfs aan te slaan bij de meesten van hen. Je voelt wel dat ze jou nog warme gevoelens toedragen, maar ze mogen het ook niet echt meer tonen, zij ook moeten aan verwachtingen van hun omgeving voldoen, die ongeschreven regels van onze maatschappij, van sociaal gedrag.
En opeens zijn ze daar. Tadaaa....sexuele gevoelens. Hier wordt je controle-centrum omgeschakeld van je hersenen naar je geslachtsdelen, als het ware. Niks aan de hand, al je vriendjes en vriendinnetjes maken iets gelijkaardigs door. Alleen.....Waarom wordt ik zo opgewonden als ik mij inbeeld dat ik een meisje ben, dat ik meisjeskleren draag, of wanneer ik ze stiekem draag ? Indien een "gewone" puber al schuldgevoelens heeft rond zijn prille sexuele gedrag, dan sleep jij een loodzware last mee, een schuldgevoel en een schaamte die stilaan een steeds groter deel van je leven gaat overheersen. Ik ben slecht. Ik ben abnormaal. De anderen zijn beter dan ik, zij doen zulke vieze vreselijke dingen niet, ik kan me niet beheersen, ik ben te zwak, ik ben een viezerik.
De volgende grote horde in je leven is blijkbaar een liefje te hebben. Verwachtingspatroon, weetjewel. Al blijkt dat niet zo makkelijk als je vorige uitdagingen. Wanneer je met de meisjes praat vinden ze je wel leuk als vriend, maar bij de andere jongens gaan ze anders gaan reageren, ze gaan flirten, vrijen. Bij jou blijkt dat niet zo te werken. Jij blijkt niet dezelfde uitwerking te hebben op meisjes. Effe rondkijken, dus, wat doen de anderen ?
Hier leer je dus hoe je een macho kan zijn. Ga wilde, gevaarlijke en vooral domme dingen doen. Maak indruk. Je houding is je leven. Ook al voel je die innerlijke spanning, dat je innerlijke wezen en je uiterlijke houding je uitwringen als een dweil. Okee, je kan nu wel een beetje een meisje versieren, maar maatschappelijk brengt het je wel in problemen : alle andere mensen, buiten je vriendenkring, vinden het niet leuk dat je zo veranderd bent. Waar is die zachte persoon naartoe ? Je stoot hen van je weg, zij bedreigen je imago tenslotte, dat je zo moeizaam hebt opgebouwd.
Uiteindelijk vind je een partner, iemand bij wie je je goedvoelt, al wringt het ergens wel. Je respecteert je partner, je houdt van haar, maar er blijft dat grote geheim, dat stilaan terug aan belang wint in je leven. Je zou haar graag deelgenoot maken van dat geheim, maar je bent zo bang. Bang dat ze je nooit meer zal willen zien. Ze heeft tenslotte ook een verwachtingspatroon, en je hebt geleerd om hieraan steeds te voldoen. Wat jij wil is tenslotte toch steeds pervers, verkeerd, uitgesloten, anders dan de anderen. Ik zal me maar houden aan de verwachtingen van anderen, denk je dan. Het zal vanzelf wel overgaan, denk je dan. Als ik maar genoeg van mijn partner hou, als we een goede sexuele relatie kunnen hebben zal ik al dat gedoe niet meer nodig hebben.
Dan trouw je of ga je samenwonen, en hier wordt de doos van Pandora pas goed opengegooid. Opeens bevind je je in een huis met meer vrouwenspullen dan je ooit bij mekaar zag, en je hebt bij gelegenheid zelfs de privacy om ermee te stoeien. Je laat je soms eens goed gaan, om met evenveel overtuiging op andere momenten het hele gedoe duurzaam af te zweren.
Maar het gaat niet over..... Je hoorde wel eens over mensen die van geslacht veranderen, maar op één of andere manier schrikt die gedachte je toch af. Zo ver hoeft het nou toch ook niet te gaan. Of wel ? Kan je leven zonder sex, zonder vrouw, zonder alles wat je nou net hebt opgebouwd ?
Overmorgen heb ik mijn intake gesprek bij de psych van het genderteam in het UZ te Gent en ik wordt nu al knetter van de zenuwen en de vragen die ik allemaal heb naar de toekomst toe.
Eleen
maandag 31 december 2007
het einde van 2007
Maandag 31 december 2007, de laatste dag van 2007 is nu 32 minuten oud als ik dit blog schrijf...
2007 zal mij bij blijven als het jaar dat een breekpunt in me leven was op velerlei vlakken, een punt gezet achter me huwelijk en de beslissing genomen die ik 26 jaar geleden had moeten nemen in verband met wat ik al sedert me prille jeugd met ups en downs, met periodes tegen gevochten en op andere momenten toegelaten heb: namelijk me alter ego, de vrouw die in mijn mannenlichaam huist. De laatste vier maanden heeft Eleen geleefd als nooit te voren, wel met het verkeerde lichaam nog, en dat zal nog wel even duren voor dit opgelost zal zijn, maar op termijn komt dat ook in orde. Ik weet nu dat Eleen veel beter functioneert dan de man die nu ruim een halve eeuw geleden ter wereld is gekomen.
Bedankt mama, dat je me baarde en weet dat ik jou niks kwalijk neem voor wat ik ben. Ik weet nu dat je me ook nog zult lief hebben als dochter. Je hebt me ondertussen leren kennen als vrouw opgemaakt en gekleed, je vind me 'een toffe met ne goeie smaak kwa kleding' en zo, met mijn nieuwe meisjesnaam heb je het soms nog wel moeilijk maar jij mag me gerust met de naam die je me bij me geboorte gaf blijven aanspreken. Ik ben je dankbaar voor de parel die je me gaf en die ik altijd in me linker oor bovenaan zal dragen; zo ben je altijd heel dicht bij me.
Bedankt broer en zus, om me te aanvaarden zoals ik nu ben, bedankt om er te zijn in de toekomst als ik het even moeilijk zal hebben. Het is fijn om weten dat ik steun heb bij julie. Liefste zus, het blijft een fijn gevoel, telkens ik terugdenk bij je gezegde: "nu heb ik een zus en een broer in de plek van twee broers"... Lieve broer, ik weet dat het bij jou wat meer tijd vraagt om alles te aanvaarden maar het komt echt goed; ik gun je alle tijd die je nodig hebt.
Papa, ja, jij daar boven ergens... Jij wist hoe het met mij zat en je hebt er nooit over gesproken... ik heb het nooit gezegd tegen je en daar heb ik nu verdomde veel spijt en verdriet van... een ding weet ik zeker en dat is dat je ondanks alles trots op me zou geweest zijn als je Eleen had gekend, daar ben ik absoluut van overtuigd. Ik mis je enorm veel.
Dochter lief, jij weet nu ook hoe het met me zit, en wat je zei toen ik vertelde hoe het verder zal gaan met me, zijn nog altijd een enorme stimulans voor de weg die ik nu ga (Paps, leef je leven eindelijk zoals jij het wil en aanvoelt in je binnenste, wordt eindelijk gelukkig voor de jaren die je nog hier bent, life is to short, en of je nu ***** heet of Eleen en vrouw wordt, voor mij blijf je de zelfde persoon, me vader die soms te streng was, maar altijd de warme vader die veel van mij moest verduren...)
En dan verder de vrienden en kennissen: enkele onder hen ben ik kwijt geraakt omdat ze een probleem hebben met mijn beslissing... soit, dan hebben zij een probleem, maar ik niet. Voor de enkele die weg gevallen zijn, heb ik behoorlijk wat vrienden bij gekregen sinds ik terug een social life heb.
Ghislaine en Natasja, julie noem ik hier speciaal. Ondanks dat we mekaar maar af en toe eens mailen of bijkletsen op de chat, als dat artikel er niet was geweest, dan stond dit blog niet online, dan bestond dees pageke gewoon niet, dan...., dan....., dan...., om het kort te houden: dan was Eleen niet open gebloeid en liep er een sjachrein van ne vent rond, die nog steeds ongelukkig was, die af en toe zijn alter ego tijd liet stelen en daarna verder beschaamd was om wat hij deed.... Ik weet dat er nog ne flinke weg te gaan is, met veel moeilijkheden en problemen geplaveid, maar komen doe ik er.
Laat 2008 een jaar worden waar iedereen geluk in vind.
Ook jij R., we zijn nu sinds maart uit elkaar, bijna definitief gescheiden, je bent de moeder van onze dochter, daar ben ik je dankbaar voor. Ondanks alles zijn we met periodes ook heel gelukkig geweest. Ondanks dat ik het je nooit verteld heb, wist je het ergens wel dat ik een 'speciaal kantje' had. Vrienden zeggen me wel eens: " julie waren wel heel speciaal als koppel, julie konden niet met elkaar leven, maar ook niet zonder elkaar...".
Het leven stopt niet wanneer ik er niet meer ben. Neem me mee in jou gedachte zoals ik jou mee neem in de mijne. Het ga je goed in je verdere toekomst.
Eleen
2007 zal mij bij blijven als het jaar dat een breekpunt in me leven was op velerlei vlakken, een punt gezet achter me huwelijk en de beslissing genomen die ik 26 jaar geleden had moeten nemen in verband met wat ik al sedert me prille jeugd met ups en downs, met periodes tegen gevochten en op andere momenten toegelaten heb: namelijk me alter ego, de vrouw die in mijn mannenlichaam huist. De laatste vier maanden heeft Eleen geleefd als nooit te voren, wel met het verkeerde lichaam nog, en dat zal nog wel even duren voor dit opgelost zal zijn, maar op termijn komt dat ook in orde. Ik weet nu dat Eleen veel beter functioneert dan de man die nu ruim een halve eeuw geleden ter wereld is gekomen.
Bedankt mama, dat je me baarde en weet dat ik jou niks kwalijk neem voor wat ik ben. Ik weet nu dat je me ook nog zult lief hebben als dochter. Je hebt me ondertussen leren kennen als vrouw opgemaakt en gekleed, je vind me 'een toffe met ne goeie smaak kwa kleding' en zo, met mijn nieuwe meisjesnaam heb je het soms nog wel moeilijk maar jij mag me gerust met de naam die je me bij me geboorte gaf blijven aanspreken. Ik ben je dankbaar voor de parel die je me gaf en die ik altijd in me linker oor bovenaan zal dragen; zo ben je altijd heel dicht bij me.
Bedankt broer en zus, om me te aanvaarden zoals ik nu ben, bedankt om er te zijn in de toekomst als ik het even moeilijk zal hebben. Het is fijn om weten dat ik steun heb bij julie. Liefste zus, het blijft een fijn gevoel, telkens ik terugdenk bij je gezegde: "nu heb ik een zus en een broer in de plek van twee broers"... Lieve broer, ik weet dat het bij jou wat meer tijd vraagt om alles te aanvaarden maar het komt echt goed; ik gun je alle tijd die je nodig hebt.
Papa, ja, jij daar boven ergens... Jij wist hoe het met mij zat en je hebt er nooit over gesproken... ik heb het nooit gezegd tegen je en daar heb ik nu verdomde veel spijt en verdriet van... een ding weet ik zeker en dat is dat je ondanks alles trots op me zou geweest zijn als je Eleen had gekend, daar ben ik absoluut van overtuigd. Ik mis je enorm veel.
Dochter lief, jij weet nu ook hoe het met me zit, en wat je zei toen ik vertelde hoe het verder zal gaan met me, zijn nog altijd een enorme stimulans voor de weg die ik nu ga (Paps, leef je leven eindelijk zoals jij het wil en aanvoelt in je binnenste, wordt eindelijk gelukkig voor de jaren die je nog hier bent, life is to short, en of je nu ***** heet of Eleen en vrouw wordt, voor mij blijf je de zelfde persoon, me vader die soms te streng was, maar altijd de warme vader die veel van mij moest verduren...)
En dan verder de vrienden en kennissen: enkele onder hen ben ik kwijt geraakt omdat ze een probleem hebben met mijn beslissing... soit, dan hebben zij een probleem, maar ik niet. Voor de enkele die weg gevallen zijn, heb ik behoorlijk wat vrienden bij gekregen sinds ik terug een social life heb.
Ghislaine en Natasja, julie noem ik hier speciaal. Ondanks dat we mekaar maar af en toe eens mailen of bijkletsen op de chat, als dat artikel er niet was geweest, dan stond dit blog niet online, dan bestond dees pageke gewoon niet, dan...., dan....., dan...., om het kort te houden: dan was Eleen niet open gebloeid en liep er een sjachrein van ne vent rond, die nog steeds ongelukkig was, die af en toe zijn alter ego tijd liet stelen en daarna verder beschaamd was om wat hij deed.... Ik weet dat er nog ne flinke weg te gaan is, met veel moeilijkheden en problemen geplaveid, maar komen doe ik er.
Laat 2008 een jaar worden waar iedereen geluk in vind.
Ook jij R., we zijn nu sinds maart uit elkaar, bijna definitief gescheiden, je bent de moeder van onze dochter, daar ben ik je dankbaar voor. Ondanks alles zijn we met periodes ook heel gelukkig geweest. Ondanks dat ik het je nooit verteld heb, wist je het ergens wel dat ik een 'speciaal kantje' had. Vrienden zeggen me wel eens: " julie waren wel heel speciaal als koppel, julie konden niet met elkaar leven, maar ook niet zonder elkaar...".
Het leven stopt niet wanneer ik er niet meer ben. Neem me mee in jou gedachte zoals ik jou mee neem in de mijne. Het ga je goed in je verdere toekomst.
Eleen
zondag 21 oktober 2007
To stop or not to stop, that's the question.
Ok, voor veel travestieten moet dit een bekend thema zijn: het stoppen, of het niet stoppen, dat is de vraag. Ik heb zelf verschillende keren al mijn damesspullen bij het huisvuil gezet.
Telkens met de gedachte van "dit kan ik de baas, hier kom ik over heen. Het moet nu maar eens gedaan zijn met deze onhandige hobby"
Ik heb travestie wel eens vergeleken met wat een weerwolf meemaakt: om met Sting te spreken ..."I must destroy what I love and I love what I destroy". Ach, het zijn maar beelden, vergelijkingen om het voor mezelf een beetje begrijpelijk te maken. Ik heb in de loop der tijd geleerd er niet te lang over te piekeren, niet te willen snappen waarom ik met deze neiging behebt ben, want daar kwam ik nooit goed uit. Wat ik wel vrij snel doorhad was dat de periodes nadat ik al mijn damesspullen maar weer eens had weg gedaan steevast een tijd inluide dat ik na verloop van tijd sacherijniger, ongenietbaarder werd voor mijn omgeving. De mensen die ik lief had en heb, de vrienden, de kennissen, mijn werkkring, ze deelden op den duur allemaal in de brokken, en dat werd er alleen maar terug beter op als ik weer toe gaf aan de dwingende drang van mijn alter ego. En dus begon het weer met af en toe in het geniep een rokje van mijn partner aan te trekken en weer stilaan wat damesspulletjes aanschaffen, die weer opnieuw verborgen werden op plekken waar ik alleen maar kwam in huis….
Werd ik dan terug genietbaarder, rustiger omdat mijn alter ego terug adem kreeg, dan was er weer het spookbeeld van betrapt te worden, echt een vicieuze cirkel waar ik als travestiet niet uit kwam, zolang alles in het geheim moest gebeuren… Soms veroorloofde ik me de gedachte "deze keer sla ik even over", maar ik wist een minuut later dat dat onzin was. Als ik niet af en toe Eleen van me bezit liet nemen, werd ik terug sacherijnig, niet voor anderen herkenbaar, maar voor mij van binnen wel.
Het gevoel van de betovering door het vrouwelijke gaat ver terug, terug naar de tijd dat ik een jongetje was, van ongeveer twaalf jaar, en in de straat waar ik woonde steeds werd aangetrokken door een prachtige buurvrouw, met lang zwart haar, op hoge hakken, een prachtig figuur, lange nagels, en toen ik een paar jaar later wist dat het woord travestie bestond, begreep ik mijn verwondering wat beter: ik voelde me niet alleen tot haar aangetrokken, ik wilde haar ook zijn.
Eleen
Telkens met de gedachte van "dit kan ik de baas, hier kom ik over heen. Het moet nu maar eens gedaan zijn met deze onhandige hobby"
Ik heb travestie wel eens vergeleken met wat een weerwolf meemaakt: om met Sting te spreken ..."I must destroy what I love and I love what I destroy". Ach, het zijn maar beelden, vergelijkingen om het voor mezelf een beetje begrijpelijk te maken. Ik heb in de loop der tijd geleerd er niet te lang over te piekeren, niet te willen snappen waarom ik met deze neiging behebt ben, want daar kwam ik nooit goed uit. Wat ik wel vrij snel doorhad was dat de periodes nadat ik al mijn damesspullen maar weer eens had weg gedaan steevast een tijd inluide dat ik na verloop van tijd sacherijniger, ongenietbaarder werd voor mijn omgeving. De mensen die ik lief had en heb, de vrienden, de kennissen, mijn werkkring, ze deelden op den duur allemaal in de brokken, en dat werd er alleen maar terug beter op als ik weer toe gaf aan de dwingende drang van mijn alter ego. En dus begon het weer met af en toe in het geniep een rokje van mijn partner aan te trekken en weer stilaan wat damesspulletjes aanschaffen, die weer opnieuw verborgen werden op plekken waar ik alleen maar kwam in huis….
Werd ik dan terug genietbaarder, rustiger omdat mijn alter ego terug adem kreeg, dan was er weer het spookbeeld van betrapt te worden, echt een vicieuze cirkel waar ik als travestiet niet uit kwam, zolang alles in het geheim moest gebeuren… Soms veroorloofde ik me de gedachte "deze keer sla ik even over", maar ik wist een minuut later dat dat onzin was. Als ik niet af en toe Eleen van me bezit liet nemen, werd ik terug sacherijnig, niet voor anderen herkenbaar, maar voor mij van binnen wel.
Het gevoel van de betovering door het vrouwelijke gaat ver terug, terug naar de tijd dat ik een jongetje was, van ongeveer twaalf jaar, en in de straat waar ik woonde steeds werd aangetrokken door een prachtige buurvrouw, met lang zwart haar, op hoge hakken, een prachtig figuur, lange nagels, en toen ik een paar jaar later wist dat het woord travestie bestond, begreep ik mijn verwondering wat beter: ik voelde me niet alleen tot haar aangetrokken, ik wilde haar ook zijn.
Eleen
woensdag 10 oktober 2007
De geboorte van Eleen deel 1
Waar het allemaal begonnen is, zo lang geleden al en toch, het is me altijd ergens bij gebleven. Ik moet zeven of acht jaar zijn dan als ik me bewust word dat ik op een andere manier naar meisjes en vrouwen keek en de drang voelde om er later ook zo uit te zien. Mijn eerste verkleden moet rond mijn twaalfde jaar zijn, ik ben dan groot genoeg om niet te verdrinken in de kleren die ik stiekem uit de kleerkast van me moeder haal om aan te trekken. Wat travestie wil zeggen ? Tja, nu weet ik het wel maar toen kende ik het woord nog niet eens, wat er door me ging als ik me verklede terwijl ik alleen thuis was? Verwarring alom hoor, ik kon het niet plaatsen, stond er toen ook nog niet bij stil en er over praten toen, tja met wie ? Mijn broer ?, mijn vader ? mijn moeder ? Schaamte na mijn verkleden en vooral zorgen dat alles terug mooi op de zelfde plek hing in de kast, ze mochten het niet te weten komen hoor, ik was echt beducht voor hun reactie want dit wist ik zeker : ze zouden zeker niet aanvaarden dat ik anders was dan andere jongens.Op een late avond ergens in 1970 gebeurde waar ik altijd voor bevreesd was : iemand schud me wakker terwijl ik op mijn ouders hun bed lig, in slaap gevallen en gekleed in een rok van mijn moeder, ik voel de hand van mijn vader op me schouder en hoor moeder staan roepen en tieren ‘wat is dat hier , wat gaan de geburen en de familie zeggen als dit uit komt… maken dat die kleren uit zijn…’. Ik werd naar mijn kamer gestuurd en toen ik ‘s anderendaags schuchter probeerde om er over te praten, probeerde om begrip te krijgen, zo verlangend naar aanvaarden van wat ik was, wie ik was… het heeft niet mogen zijn, Ik mocht ‘het’ niet meer doen en moest maar man zijn ! Vanaf dan werd de kleerkast mooi op slot gedaan en de sleutel er af als mijn ouders weg gingen en ik alleen thuis bleef. Er over spreken thuis ? Het is er nooit meer van gekomen. Ik wist van dan af dat ik er alleen voor stond met mijn gevoelens, mijn angst, mijn schaamte, mijn anders zijn, mijn vragen en het vinden van de antwoorden. Dit onderwerp was taboe thuis, evenals praten over sex… maar dat is een ander verhaal.
Het heeft een tijdje geduurd, maar wat ik ook probeerde of deed om het te onderdrukken, te bestrijden, gevoelens die je hebt vanuit je diepste binnenste zijn sterk hoor ! Elke gelegenheid die ik kreeg om even toe te kunnen geven aan mijn gevoelens benutte ik om me te verkleden, Toen het thuis niet meer lukte deed ik het ergens anders. Ik begon zelf rokjes en kleedjes te kopen voor me, die ik verstopte in de kelder.
Mijn legerdienst (ja, in die tijd bestond dat nog) hield ik na twee maanden voor bekeken, nadat ik een blindedarmontsteking had gesimuleerd werd ik voor onderzoek opgenomen in het militair ziekenhuis in Soest(D) en van daar naar Antwerpen. Daar heb ik een dokter mijn ‘probleem’ uitgelegd en die heeft er dan het nodige voor gedaan, zodat ik vervroegd ontslagen werd uit mijn dienstplicht.Thuis was het hek helemaal van de dam toen ik plots onaangekondigt thuis kwam …
Het heeft een tijdje geduurd, maar wat ik ook probeerde of deed om het te onderdrukken, te bestrijden, gevoelens die je hebt vanuit je diepste binnenste zijn sterk hoor ! Elke gelegenheid die ik kreeg om even toe te kunnen geven aan mijn gevoelens benutte ik om me te verkleden, Toen het thuis niet meer lukte deed ik het ergens anders. Ik begon zelf rokjes en kleedjes te kopen voor me, die ik verstopte in de kelder.
Mijn legerdienst (ja, in die tijd bestond dat nog) hield ik na twee maanden voor bekeken, nadat ik een blindedarmontsteking had gesimuleerd werd ik voor onderzoek opgenomen in het militair ziekenhuis in Soest(D) en van daar naar Antwerpen. Daar heb ik een dokter mijn ‘probleem’ uitgelegd en die heeft er dan het nodige voor gedaan, zodat ik vervroegd ontslagen werd uit mijn dienstplicht.Thuis was het hek helemaal van de dam toen ik plots onaangekondigt thuis kwam …
Abonneren op:
Posts (Atom)